مسلمانان و چراغ های هدایت

یکی از عوامل گمراهی مسلمانان، پیروی نکردن از اهل بیت پیامبر است که از درست نشناختی آن بزرگواران سرچشمه می گیرد. امیرمؤمنان علی علیه السلام در این باره می فرماید: «مردم! کجا می روید؟ چرا از حق منحرف می شوید؟ پرچم های حقْ بلند و نشانه ها آن آشکار است. با این که چراغ های هدایت روشنگرِ راه اند، همانند گمراهان به کجا می روید؟ چرا سرگردانید، در حالی که عترت پیامبر در میان شماست. آن ها زمامداران حق یقین، و پیشوایان دین و زبان های راستی و راستگویانند. پس باید در بهترین منازل قرآن جایشان دهید و همانند تشنگانی که به سوی آب شتابانند، به سویشان هجوم ببرید. ای مردم! این حقیقت را از خاتم پیامبران بیاموزید که فرمود: هر که از ما می میرد، در حقیقت نمرده است و چیزی از ما کهنه نمی شود».

تنهایی و مظلومیت امامان

یکی از عوامل مهم مظلومیت اهل بیت علیهم السلام را باید در دنیازدگی و بی وفایی مردمِ عصر زندگی آنان جستجو کرد؛ چرا که برخی از روی نادانی، و برخی دیگر به دلیل حمایت های مالی دستگاه های اموی و عباسی، دست از حمایت امامان معصوم برمی داشتند و آن بزرگواران را که هدفی جز سعادت ابدی مردم نداشتند، تنها رها می کردند. امام علی علیه السلام در هشداری به مردم چنین فرمودند: «ای مردم! مهار بار سنگین گناهان را رها کنید و امام خود را تنها مگذارید، که در آینده خود را سرزنش می کنید. خود را در آتش فتنه ای که پیشاپیش افروخته اید نیفکنید، راه خود گیرید واز راهی که به سوی فتنه ها کشانده می شود، دوری کنید.... همانا من در میان شما چونان چراغ درخشنده در تاریکی هستم که هر کس به آن روی می آورد، از نورش بهره مند می گردد. ای مردم! سخنان مرا بشنوید و به خوبی حفظ کنید. گوش دل خود را باز کنید تا گفته های مرا بفهمید».

اهل بیت علیهم السلام و شایستگی مقام امامت

اهل بیت پیامبر که برگزیدگان خداوند متعال اند، از دریای علوم الهی سیراب شده اند و بر اسرار و رموز قرآن آگاهی دارند. از این رو کسی جز آنان شایسته جایگاه امامت و جانشینی پیامبر صلی الله علیه و آله نیست. در سخنانی از حضرت علی علیه السلام دراین باره چنین آمده است: «کجایند کسانی که پنداشتند دانایان علم قرآن آنان هستند نه ما؟ آن ها این ادعا را بر اساس دروغ و ستمکاری بر ضدّ ما روا داشتند. خدا ما اهل بیت پیامبر را بالا آورد و آنان را پست و خوار کرد. به ما عطا فرمود و آن ها را محروم ساخت. ما را در حریم نعمت های خویش داخل کرد و آنان را از آن خارج نمود، که راه هدایت را با راهنمایی ما می پویند و روشنی دل های کور را ازما می جویند.... مقام ولایت و امامت در خور دیگران نیست و دیگر مدعیانِ زمامداری، شایستگی آن را ندارند».

در مکتب اهل بیت علیهم السلام

بهره گیری از مکتب نورانی اهل بیت علیهم السلام ، امری پیچیده و نیازمند پیمودن مقدماتی برای فهم معارف والای آن است. امام علی علیه السلام دراین باره فرمودند: «همانا امر ما ـ ولایت اهل بیت علیهم السلام ـ سخت و تحمل آن دشوار است و جز مؤمن دیندار که خدا او را آزموده و ایمان در دلش استوار است، قدرت پذیرش و تحمل آن را ندارد، و حدیث ما را جز سینه های امانت پذیر و عقل های بردبارفرا نگیرد». امام در ادامه، در خصوص آگاهی ژرف خویش چنین فرمودند: «ای مردم! پیش از آن که مرا نیابید، آن چه می خواهید بپرسید، که من راه های آسمان را بهتر از راه های زمین می شناسم».

علی علیه السلام همراه همیشگی پیامبر صلی الله علیه و آله

علی علیه السلام یگانه شخصیتی است که از همان دوران کودکی تحت تربیت پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله قرار گرفت و در هر زمان و مکان با ایشان همراه و همراز بود. خود آن حضرت در سخنانی می فرماید: «من در خردسالی، بزرگان عرب را به خاک افکندم و شجاعان دو قبیله معروف «رَبیعه» و «مُضَر» را در هم شکستم. شما موقعیت مرا نسبت به رسول خدا صلی الله علیه و آله در خویشاوندی نزدیک و در مقام ومنزلت ویژه می دانید. پیامبر مرا در اتاق خویش می نشاند. در کودکی مرا در آغوش خود می گرفت و در بستر مخصوص خود می خوابانید. بدنش را به بدن من می چسبانْد و بوی پاکیزه خود را به من می بویاند. گاهی هم غذایی را لقمه لقمه دردهانم می گذاشت.... پیامبر صلی الله علیه و آله هر روز نشانه تازه ای از اخلاق نیکو را برایم آشکار می فرمود و به من فرمان می داد که به او اقتدا کنم. پیامبر صلی الله علیه و آله چند ما از سال را در غار حراء می گذرانْد. تنها من او را مشاهده می کردم و کسی جز من او را نمی دید. در آن روزها، در هیچ خانه اسلام راه نیافت، جز خانه رسول خدا صلی الله علیه و آله که خدیجه هم در آن بود و من سومین آنان بودم. من نور وحی و رسالت را می دیدم و بوی نبوت را می بوییدم».